شواهد علمی نشان می‌دهند که بیماری‌های تنفسی محدود به «زمستان» نبوده و «تابستان» هم می‌تواند صحنه‌ بروز و گسترش آن‌ها باشد. الگوهای فصلی این بیماری‌ها تحت تأثیر ترکیبی از عوامل اقلیمی (دما، رطوبت، تابش نور خورشید)، ویژگی‌های جغرافیایی، و رفتار انسانی (تجمع در فضاهای بسته و استفاده از سیستم‌های سرمایشی) شکل می‌گیرند.

برای افرادی که سال‌ها در انتظار درمانی برای هانتینگتون بودند، این خبر امیدی تازه را به ارمغان آورده است. این درمان ژنی، نه‌تنها به دنبال کاهش علائم بیماری است، بلکه هدف آن تغییر مسیر بیماری از ریشه ژنتیکی است. اگر این درمان اثربخشی خود را ثابت کند، ممکن است بتواند تغییرات عمده‌ای را در زندگی میلیون‌ها بیمار ایجاد کند.

شواهد نشان می‌دهند که چاقی به‌طور کلی یک عامل خطر مهم برای بروز بیماری‌های قلبی–عروقی و سکته مغزی است. هرچند برخی مطالعات الگوی «پارادوکس چاقی» را مطرح کرده‌اند، این موضوع بیشتر ناشی از عوامل آماری و شرایط خاص بالینی است تا یک اثر محافظتی واقعی. بنابراین، ادعای بی‌خطر بودن یا سودمند بودن چاقی درست نیست و تعادل وزنی در محدوده مطلوب شاخص توده بدنی و توجه به توزیع چربی (به‌ویژه چربی شکمی)، کلید اصلی حفظ سلامت قلب و مغز است.

هیچ شواهد علمی معتبری وجود ندارد که نوشیدن آب در صبحگاه، به‌طور ویژه باعث سم‌زدایی شود. بنابراین، مصرف منظم و کافی آب در طول روز توصیه می‌شود و تمرکز بر «دتوکس صبحگاهی» بیشتر بر باورهای عمومی و تبلیغات غیرعلمی بنا می‌شود تا بر شواهد پژوهشی معتبر.

همانژیوم کبدی معمولاً یک ضایعه خوش‌خیم و بی‌خطر است که اغلب بدون علامت باقی می‌ماند و نیازی به درمان تهاجمی ندارد. تصمیم‌گیری بالینی باید بر اساس اندازه، رشد و علائم بالینی صورت گیرد و در اغلب موارد پیگیری منظم و مراقبت محافظه‌کارانه کافی است.

مرور شواهد علمی نشان می‌دهد که مصرف ماچا می‌تواند تاثیرات سودمندی بر سلامت وضعیت شناختی، خلق‌وخو و عملکرد جسمانی داشته باشد و نقشی را در بهبود شاخص‌های قلبی‌عروقی، کنترل قند خون و کاهش خستگی ایفا کند. با این حال، مصرف بیش‌ازحد آن به دلیل محتوای بالای کافئین و ترکیبات فنولی ممکن است با عوارضی مانند اضطراب، بی‌خوابی، تپش قلب، مشکلات گوارشی، کاهش جذب آهن و افزایش خطر سنگ کلیه همراه باشد.

شواهد علمی قوی نشان می‌دهند که تغییرات در سبک زندگی – حتی بدون مصرف دارو – به‌طور مستقل می‌توانند خطر بروز سکته قلبی و مغزی را کاهش دهد. اصلاح رژیم غذایی، فعالیت بدنی منظم، ترک سیگار و کنترل وزن، همگی تأثیر چشمگیری بر کاهش عوامل خطر دارند. بنابراین، ادعای مطرح‌شده درست است، با این توضیح که در برخی بیماران پرخطر، دارو نیز باید در کنار اصلاح سبک زندگی مصرف شود.

بر اساس شواهد علمی موجود، نمی‌توان به‌طور قطعی ادعا کرد که کبد چرب به‌تنهایی و مستقیماً باعث ریزش مو می‌شود. اگرچه شیوع کبد چرب در برخی انواع ریزش مو (به‌ویژه ریزش موی ارثی و سکه‌ای) بالاتر است و برخی مکانیسم‌های بیولوژیک مشترک وجود دارند، عوامل زمینه‌ای مانند چاقی، اختلالات متابولیک و کمبودهای تغذیه‌ای نقش مهم‌تری دارند. هم‌چنین، بسیاری از مطالعات انسانی موجود، رابطه همبستگی (و نه علت و معلولی) را نشان داده‌اند و برای اثبات این ارتباط به انجام مطالعات طولی و مداخله‌ای بیشتری نیاز است. بنابراین، ادعای اینکه «کبد چرب باعث ریزش مو می‌شود» در حال حاضر از نظر علمی اثبات نشده و نیازمند تحقیقات بیشتر است. توصیه می‌شود افراد برای پیشگیری از ابتلا به هر دو مشکل، سبک زندگی سالم، تغذیه مناسب و کنترل وزن را رعایت کنند.

مرور شواهد نشان می‌دهد که مصرف ال‌-آرژنین در کودکان بیشتر با تحریک حاد هورمون رشد و بهبود رشد قدی مرتبط است و هیچ مطالعه معتبری ارتباط آن را با بلوغ زودرس تأیید نکرده است. در کارآزمایی‌های بالینی و مطالعات کوهورت، شاخص‌های بلوغ یا تفاوتی نداشتند یا اصلاً بررسی نشدند و منابع مرجع نیز بروز چنین عارضه‌ای را گزارش نکرده‌اند. در نتیجه، ادعای «ال‌-آرژنین باعث بروز بلوغ زودرس در کودکان می‌شود»، فاقد شواهد علمی معتبر است.

هرچند ممکن است تغییراتی از نظر عدد و رقم در کاهش دریافت گوداستندینگ کادر درمان و سلامت ایجاد شده باشد، این موضوع نه به معنای کاهش تمایل به مهاجرت و ماندن برای خدمت در ایران است و نه می‌توان آن را الزاما به دلیل مداخلات انجام‌شده دانست.

با تکیه بر مرورهای نظام‌مند به‌روزشده، دستورالعمل‌های بالینی ASCO/SIO و ESMO و منابع معتبر انکولوژی، ادعای «ملاتونین در درمان سرطان مؤثر است» نادرست/تأییدنشده است. ملاتونین ممکن است برای بهبودی در برخی علائم (به‌ویژه مشکلات خواب) سودمند باشد، اما شواهد معتبری از آن برای اثر مستقیم ضدّتومور یا بهبود بقاء وجود ندارد. بنابراین ملاتونین در بهترین حالت، یک گزینه کمکیِ علائمی با شواهد محدود است، نه درمان سرطان. استفاده بی‌برنامه، به‌خصوص بدون اطلاع تیم درمان، توصیه نمی‌شود.

نشستن طولانی‌مدت یک عامل خطر مستقل برای ابتلا به نارسایی قلبی و بیماری‌های قلبی‌عروقی است. فعالیت بدنی منظم می‌تواند بخشی از این خطر را کاهش دهد، اما آن را به‌طور کامل خنثی نمی‌کند. داده‌های بیوبانک بریتانیا نشان دادند که نشستن بیش‌از ۱۰ ساعت روزانه با ۴۰ درصد افزایش خطر ابتلا به نارسایی قلبی و تا ۵۰–۶۰ درصد افزایش خطر مرگ قلبی‌عروقی همراه است، حتی در افرادی که ورزش کافی داشتند. بنابراین، کاهش زمان‌های طولانی نشستن در طول روز باید در کنار ورزش منظم به‌عنوان یک راهکار مستقل برای سلامت قلب مدنظر قرار گیرد.